ARTYSTYCZNIE W PIECNIKU
Spotkaliśmy się w Piecniku po raz wtóry. Spotkanie. Jak wiele ładunku emocjonalnego dotyczącego zdarzeń odczuć i interakcji nosi w sobie ten, z pozoru banalny, rzeczownik, mogłem przekonać się w trakcie II Ogólnopolskiego Pleneru Artystycznego Związku Artystów Plastyków - Piecnik 2014, który odbył się w dniach 16 - 25 czerwca.
Na samym wstępie spotkaliśmy się nie tylko z druhem harcmistrzem Edwardem Joachimiakiem, ale również z serdecznym z jego strony przyjęciem. Część artystów przyjechała tu po raz pierwszy i pierwszy raz uczestniczyła w spotkaniu plenerowym. Spotkała się tu również większość członków Zarządu Krajowego ZAP z prezes Grażyną Rębarz na czele, ale było to spotkanie czysto artystyczne, ponieważ każdy oddał się działalności twórczej, wypowiadając się głównie na płótnie. Oddając się pracy twórczej spotykaliśmy się w mniejszym lub większym gronie, wymieniając się wzajemnie doświadczeniem. Uczestnicy pleneru bowiem, jak zwykle w takich przypadkach bywa, reprezentowali różny poziom talentu i różne techniki wyrazu. Na jednym z takich spotkań, nieoczekiwanie, kilkoro z nas stało się słuchaczami mini - wykładu dotyczącego ogólnych zasad malowania akwarelą. Stało się tak dzięki temu, że był z nami Andrzej Kołodziejczyk - znany poznański rzeźbiarz i akwarelista. Mówiąc o spotkaniach na niwie artystycznej nie sposób pominąć wieczoru poetyckiego, którego inicjatorem i autorem w jednej osobie był piszący te słowa komisarz pleneru.
Spotkanie to zintegrowało nie tylko artystów, ale też obsługę techniczną stanicy i oczywiście gościa honorowego - druha Edwarda. Jedynym kontaktem z tak zwanym światem zewnętrznym był odbiornik telewizyjny, który wykorzystywany był jedynie w celu uczestnictwa w brazylijskich zmaganiach mistrzów piłkarstwa - jakże, zdawać by się mogło, odległej dyscypliny, którą jednak łączy ze sztuką malarską - artyzm.
Pozostawiliśmy po sobie nie tylko, jak mniemam, porządek i dobre wrażenie, ale przede wszystkim szereg dzieł powstałych podczas tego spotkania. Z żalem opuszczaliśmy stanicę, zwłaszcza, że prognostycy zapowiadali poprawę pogody, która w tym roku była wyjątkowo kapryśna. Zdawało mi się, że druh komendant też podzielał ten stan ducha.- Edek - powiedziałem na do widzenia - to tylko dwanaście miesięcy. I ta myśl pozwoliła mam zakończyć to spotkanie z uśmiechem na twarzy.
Wojciech Holz
